អត្ថបទ អំពី សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ

សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ គឺជាទម្រង់មួយនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងស្មុគស្មាញបំផុត។ វាគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលហួសពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្សយើង ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលជំរុញឱ្យយើងចូលទៅជិតទ្រង់ ហើយទុកចិត្តលើទ្រង់ ទោះបីជាមានការលំបាក និងបញ្ហាក្នុងជីវិតក៏ដោយ។

សម្រាប់​យើង​ជា​ច្រើន សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​ចាប់​ផ្ដើម​តាំង​ពី​វ័យ​ក្មេង ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន​នៅ​ពេល​ចូល​គេង ឬ​មុន​អាហារ។ នៅពេល​យើង​រីកចម្រើន យើង​បង្វែរ​ការយកចិត្តទុកដាក់​របស់​យើង​ទៅ​កាន់​ទ្រង់​កាន់តែខ្លាំង ដោយ​ស្វែងរក​ការយល់ដឹង​អំពី​សារលិខិត និង​ទីសម្គាល់​ដែល​ទ្រង់​បញ្ជូន​មក​យើង ។

គួរឱ្យអស់សំណើចណាស់ វាជាញឹកញាប់នៅក្នុងគ្រានៃការរងទុក្ខឬការខកចិត្តដែលយើងមានអារម្មណ៍ថាមានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយ៉ាងខ្លាំងបំផុត។ យើង​ប្រហែល​ជា​មាន​អារម្មណ៍​ឯកោ និង​ងាយ​រង​គ្រោះ ប៉ុន្តែ​ប្រសិន​បើ​យើង​មាន​ជំនឿ​លើ​ទ្រង់ យើង​អាច​រក​ឃើញ​ការ​សម្រាល​ទុក្ខ និង​កម្លាំង​ក្នុង​ការ​អធិស្ឋាន និង​សមាធិ។

ការ​ស្រឡាញ់​ព្រះ​ក៏​ជា​ការ​ស្រឡាញ់​អ្នក​ជិត​ខាង​របស់​យើង ហើយ​គោរព​តម្លៃ​និង​ការ​បង្រៀន​របស់​ទ្រង់។ វានិយាយអំពីការរៀនអភ័យទោស និងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ផ្តល់ និងដឹងគុណចំពោះអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងមាន។

តាម​របៀប​មួយ សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​ព្រះ​គឺ​ជា​«​មគ្គុទ្ទេសក៍​»​មួយ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​យើង ជា​ប្រភព​នៃ​ការ​បំផុសគំនិត និង​ការ​គាំទ្រ​ក្នុង​គ្រា​មាន​តម្រូវការ។ វាគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលជួយយើងរកឃើញខ្លួនឯង និងបន្តកែលម្អខ្លួនយើង ដើម្បីឱ្យយើងក្លាយជាមនុស្សល្អ និងបំពេញបន្ថែម។

សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអាចត្រូវបានកំណត់ថាជាទំនាក់ទំនងដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយទេវភាព។ វា​គឺ​ជា​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ដែល​ហួស​ពី​ពិភព​រូប​កាយ និង​សម្ភារៈ ហើយ​ផ្អែក​លើ​សេចក្ដី​ជំនឿ សេចក្ដី​សង្ឃឹម និង​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់នេះអាចត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងសាសនាធំៗទាំងអស់របស់ពិភពលោក ហើយអ្នកជឿបណ្តុះទំនាក់ទំនងនេះតាមរយៈការអធិស្ឋាន សមាធិ និងធ្វើតាមគោលការណ៍ និងតម្លៃសីលធម៌។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអាចផ្ដល់នូវទស្សនៈដ៏ស៊ីជម្រៅ និងមានន័យបន្ថែមទៀតលើជីវិត ហើយអាចជាប្រភពនៃកម្លាំង និងការបំផុសគំនិតក្នុងគ្រាលំបាក។

សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​អាច​ត្រូវ​បាន​ទទួល​បទពិសោធន៍​តាម​វិធី​ផ្សេងៗ​គ្នា​ដោយ​បុគ្គល​ម្នាក់ៗ។ មនុស្សមួយចំនួនមានអារម្មណ៍ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយទេវភាពតាមរយៈធម្មជាតិ ខ្លះទៀតតាមរយៈសិល្បៈ ឬតន្ត្រី ហើយអ្នកផ្សេងទៀតតាមរយៈការអនុវត្តខាងវិញ្ញាណ។ ទោះ​បី​ជា​វា​មាន​បទពិសោធន៍​យ៉ាង​ណា​ក្ដី សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​ព្រះ​អាច​ជា​ប្រភព​នៃ​ក្ដី​អំណរ សន្តិភាព​ខាង​ក្នុង និង​ប្រាជ្ញា។

ខណៈ​ដែល​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​អាច​ជា​បទពិសោធន៍​របស់​បុគ្គល​ម្នាក់ វា​ក៏​អាច​ជា​កម្លាំង​បង្រួបបង្រួម​ដែល​នាំ​មនុស្ស​មក​ជួប​គ្នា​ដែរ។ សហគមន៍សាសនាតែងតែបង្កើតជុំវិញសេចក្តីស្រឡាញ់រួមគ្នានេះចំពោះព្រះ ហើយចូលរួមកម្លាំងដើម្បីនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរជាវិជ្ជមាននៅក្នុងពិភពលោក។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះក៏អាចជាកត្តាជំរុញទឹកចិត្តសម្រាប់ទង្វើនៃសេចក្ដីសប្បុរស និងសេចក្ដីសប្បុរសផងដែរ ដោយសារអ្នកជឿមានអារម្មណ៍ថាមានការអំពាវនាវខាងសីលធម៌ដើម្បីជួយ និងបម្រើអ្នកដែលនៅជុំវិញពួកគេ។

សរុបមក សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអាចជាប្រភពដ៏មានឥទ្ធិពលនៃការលួងលោម និងការបំផុសគំនិតសម្រាប់យុវវ័យដែលមានមនោសញ្ចេតនា និងសុបិន។ ទោះបីជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ទេវភាពអាចជាការពិបាកយល់ និងបទពិសោធន៍ក៏ដោយ វាអាចផ្តល់ឱ្យយើងនូវការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះចូលទៅក្នុងពិភពលោក និងជួយយើងភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយខ្លួនយើង និងអ្នកដទៃក្នុងវិធីកាន់តែស៊ីជម្រៅ។ ទោះបីជាយើងជួបការលំបាក និងការសង្ស័យក៏ដោយ ការស្រឡាញ់ព្រះអាចជួយយើងឱ្យកាន់តែមានទំនុកចិត្ត និងមានសន្តិភាពជាមួយខ្លួនយើង និងពិភពលោកជុំវិញយើង។ វាជារឿងសំខាន់ដែលយើងត្រូវព្យាយាមបណ្តុះសេចក្តីស្រឡាញ់នេះតាមរយៈការអធិស្ឋាន សមាធិ និងទង្វើល្អ ហើយបើកខ្លួនយើងទៅនឹងអព្ភូតហេតុដែលវាអាចនាំមកក្នុងជីវិតរបស់យើង។

ឯកសារយោង ជាមួយនឹងចំណងជើង "សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ"

 
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ គឺជាប្រធានបទដែលបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់មនុស្សពេញមួយប្រវត្តិសាស្ត្រ ហើយបានក្លាយជាប្រធានបទនៃការពិភាក្សា និងការពិភាក្សាជាច្រើន។ នៅក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងស្វែងយល់ពីអត្ថន័យ និងសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងរបៀបដែលវាអាចមានបទពិសោធន៍ និងបង្ហាញនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។

សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគឺជាអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃការដឹងគុណ ការថ្វាយបង្គំ និងការលះបង់ចំពោះអ្នកបង្កើត ឬកម្លាំងដ៏ទេវភាព។ នៅក្នុងប្រពៃណីសាសនាជាច្រើន សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះត្រូវបានចាត់ទុកថាជាគុណធម៌ដ៏សំខាន់បំផុតមួយ ហើយត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាវិធីមួយដើម្បីសម្រេចបាននូវប្រាជ្ញា និងការរំដោះខាងវិញ្ញាណ។

ជាងនេះទៅទៀត សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអាចទទួលបានបទពិសោធន៍ និងបង្ហាញតាមរបៀបផ្សេងៗគ្នា ដូចជាតាមរយៈការអធិស្ឋាន សមាធិ ការសិក្សាសាសនា និងអំពើល្អជាដើម។ សម្រាប់អ្នកខ្លះ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអាចជាប្រភពនៃការធូរស្បើយ និងការលួងលោមក្នុងគ្រាលំបាក ហើយសម្រាប់អ្នកខ្លះទៀត វាអាចជាប្រភពនៃការបំផុសគំនិត និងការលើកទឹកចិត្តដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏ល្អ និងប្រកបដោយគុណធម៌។

វាជាការសំខាន់ក្នុងការកត់សម្គាល់ថាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះក៏អាចមានបទពិសោធន៍ដោយអ្នកដែលមិនអនុវត្តសាសនាដែលបានរៀបចំឬកំណត់អត្តសញ្ញាណជាមួយនឹងប្រពៃណីសាសនាជាក់លាក់មួយ។ សម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ការស្រឡាញ់ព្រះអាចជាបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន និងស្និទ្ធស្នាល ដែលមិនតម្រូវឱ្យមានការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវប្រព័ន្ធសាសនា ឬជំនឿជាក់លាក់នោះទេ។

ការបង្ហាញដ៏សំខាន់បំផុតមួយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះគឺការអធិស្ឋាន។ នេះគឺជាទម្រង់នៃការប្រាស្រ័យទាក់ទងដោយផ្ទាល់ជាមួយទេវភាព ដែលតាមរយៈនោះយើងបង្ហាញពីការដឹងគុណ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការចុះចូលចំពោះទ្រង់។ ការអធិស្ឋានអាចជាបុគ្គល ឬសមូហភាព ហើយអាចអនុវត្តនៅពេលណាក៏បាននៃថ្ងៃ ឬយប់។ វាអាចត្រូវបាននិយាយដោយស្ងៀមស្ងាត់ នៅពីមុខរូបតំណាង ឬនៅក្នុងព្រះវិហារ ឬសូម្បីតែនៅកណ្តាលធម្មជាតិ ខណៈពេលដែលយើងសញ្ជឹងគិតអំពីភាពស្រស់ស្អាតនៃការបង្កើតរបស់គាត់។ ទោះ​បី​ជា​មាន​ទម្រង់​បែប​ណា​ក៏​ដោយ ការ​អធិស្ឋាន​ជា​វិធី​ដ៏​មាន​ប្រសិទ្ធភាព​ដើម្បី​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ​និង​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ទេវភាព​របស់​ទ្រង់។

ទិដ្ឋភាពសំខាន់មួយទៀតនៃការស្រឡាញ់ព្រះគឺការអនុវត្តគុណធម៌របស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដូចជា ភាពរាបទាប សេចក្តីសប្បុរស សេចក្តីមេត្តា និងការអភ័យទោស។ គុណធម៌​ទាំងនេះ​ជួយ​យើង​ឱ្យ​រស់នៅ​តាម​ការបង្រៀន​របស់​ទ្រង់ និង​ខិត​កាន់តែ​ជិត​ទ្រង់ ។ ការបន្ទាបខ្លួនជួយយើងឱ្យដឹងពីដែនកំណត់របស់យើង ហើយទទួលស្គាល់ថាយើងគ្រាន់តែជាសត្វលោកប៉ុណ្ណោះ។ សប្បុរសធម៌បង្រៀនយើងឱ្យជួយអ្នកដែលត្រូវការជំនួយ និងចូលរួមក្នុងសកម្មភាពសប្បុរសធម៌។ ការអាណិតអាសូរជួយយើងដាក់ខ្លួនយើងនៅក្នុងស្បែកជើងរបស់អ្នកដែលរងទុក្ខហើយព្យាយាមបន្ធូរបន្ថយទុក្ខវេទនារបស់ពួកគេខណៈពេលដែលការអភ័យទោសជួយយើងរំកិលការអាក់អន់ចិត្តពីអតីតកាលនិងសម្អាតចិត្តរបស់យើងពីការអន់ចិត្តនិងការស្អប់ទាំងអស់។

សរុបសេចក្តីមក សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគឺជាប្រធានបទដ៏ស្មុគស្មាញ និងស៊ីជម្រៅ ដែលអាចចូលទៅជិតពីទស្សនៈផ្សេងៗគ្នាជាច្រើន។ ដោយមិនគិតពីជំនឿសាសនា ឬទំនៀមទំលាប់ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអាចជាប្រភពនៃការយល់ដឹង ការបំផុសគំនិត និងការរំដោះខាងវិញ្ញាណសម្រាប់អ្នកដែលបង្វែរការយកចិត្តទុកដាក់របស់ពួកគេទៅវិមាត្រនៃអត្ថិភាពរបស់មនុស្សនេះ។
 

សមាសភាពពិពណ៌នា អំពី សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ

 
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ គឺជាប្រធានបទដែលតែងតែលើកឡើងក្នុងអក្សរសិល្ប៍ សិល្បៈ និងសាសនា។ វា​ជា​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​បរិសុទ្ធ គ្មាន​អាត្មានិយម និង​ដាច់​ខាត ដែល​មិន​អាច​ប្រៀប​ធៀប​ទៅ​នឹង​ទម្រង់​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ផ្សេង​ទៀត​បាន​ឡើយ។ វាគឺជាទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសមួយរវាងមនុស្ស និងទេវភាព ដែលអាចផ្តល់នូវភាពសម្បូរបែបនៃអត្ថន័យ និងសារៈសំខាន់។ ក្នុងន័យនេះ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសសរសេរសមាសភាពអំពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំអំពីការស្រឡាញ់ព្រះ និងរបៀបដែលវាមានឥទ្ធិពលលើជីវិតរបស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំធំឡើងក្នុងគ្រួសារសាសនា ហើយត្រូវបានបង្រៀនឱ្យជឿលើព្រះតាំងពីតូច។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ វាមិនមែនរហូតដល់វ័យជំទង់របស់ខ្ញុំទេ ដែលខ្ញុំពិតជាចាប់ផ្តើមយល់ពីអត្ថន័យនៃការស្រឡាញ់ព្រះ។ ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់គ្រាលំបាកក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំចាប់ផ្តើមឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជារឿងអាក្រក់កើតឡើងចំពោះយើង ហើយហេតុអ្វីយើងត្រូវរងទុក្ខ។ ខ្ញុំ​ចាប់​ផ្ដើម​ស្វែង​រក​ចម្លើយ​ក្នុង​សាសនា ហើយ​ពង្រឹង​ជំនឿ​របស់​ខ្ញុំ។ យូរៗទៅ ខ្ញុំបានយល់ថា ការស្រឡាញ់ព្រះមិនគ្រាន់តែមានន័យថា ការអធិស្ឋាន និងទៅព្រះវិហារប៉ុណ្ណោះទេ វាមានន័យថា មានអារម្មណ៍ថាមានវត្តមានរបស់ទ្រង់នៅក្នុងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតរបស់អ្នក។

នៅក្នុងគ្រានៃតុល្យភាព និងការរងទុក្ខ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថាមានវត្តមានដ៏ទេវភាព ដែលជួយខ្ញុំឱ្យយកឈ្នះលើឧបសគ្គនានា ខ្ញុំ​រៀន​ប្រគល់​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​របស់​ខ្ញុំ​ទៅ​ទ្រង់ ហើយ​សុំ​ជំនួយ​ពី​ទ្រង់ ដោយ​ដឹង​ថា​ទ្រង់​ស្តាប់​ខ្ញុំ ហើយ​នឹង​ប្រទាន​កម្លាំង​ដល់​ខ្ញុំ​ដើម្បី​ដើរ​ទៅ​មុខ។ ពេល​ស្វែងរក​ព្រះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ផ្នែក​ជ្រៅ​នៃ​ខ្លួន​ខ្ញុំ ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​អភិវឌ្ឍ​ខាង​វិញ្ញាណ។

ការ​ស្រឡាញ់​ព្រះ​ក៏​បាន​ផ្ដល់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នូវ​ទស្សនៈ​ផ្សេង​ពី​ជីវិត​ដែរ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមផ្តោតលើតម្លៃ និងអ្វីដែលពិតជាសំខាន់ក្នុងជីវិត។ ជំនួសឱ្យការជាប់រវល់ជាមួយនឹងភាពជោគជ័យ និងសមិទ្ធផលសម្ភារៈ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមពេញចិត្តចំពោះរឿងសាមញ្ញៗកាន់តែច្រើន ហើយបង្វែរការយកចិត្តទុកដាក់របស់ខ្ញុំទៅជួយអ្នកដែលនៅជុំវិញខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានរកឃើញថា សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះគឺឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះបុរសរបស់អ្នក ហើយថាតាមរយៈការជួយ និងការនៅជាមួយពួកគេ អ្នកអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការដឹងគុណរបស់អ្នកចំពោះព្រះ។

សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះគឺជាប្រធានបទដ៏ស្មុគស្មាញ និងស៊ីជម្រៅ ដែលអាចត្រូវបានចូលទៅជិតពីទស្សនៈផ្សេងៗ និងបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ទោះបីជាមានវិធីជាច្រើនដើម្បីបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះក៏ដោយ វាជាទំនាក់ទំនងសំខាន់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការដឹងគុណចំពោះព្រះ ដែលជាអ្នកបង្កើត និងប្រភពនៃអ្វីៗទាំងអស់។

មិនថាត្រូវបានសម្តែងតាមរយៈការអធិស្ឋាន ការសញ្ជឹងគិត ការបម្រើអ្នកដទៃ ឬការបំពេញនូវច្បាប់ និងគោលការណ៍ខាងវិញ្ញាណនោះទេ សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះគឺជាប្រភពនៃសេចក្តីអំណរ សន្តិភាព និងការបំពេញដែលមិនអាចខ្វះបានសម្រាប់អ្នកដែលស្វែងរកវា។ ទោះបីជាមានឧបសគ្គ និងការលំបាកដែលអាចកើតឡើងក្នុងជីវិតក្តី ក្តីស្រឡាញ់នេះអាចផ្តល់នូវអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងទំនាក់ទំនងយ៉ាងស៊ីជម្រៅទៅកាន់សកលលោក និងទៅកាន់មនុស្សផ្សេងទៀត។

នៅទីបំផុត សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះគឺជាអារម្មណ៍មួយដែលអាចបណ្ដុះបណ្ដាល និងអភិវឌ្ឍតាមរយៈការអនុវត្ត និងវិចារណញាណ ហើយអត្ថប្រយោជន៍របស់វាមិនអាចប្រកែកបាន។ តាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់នេះ មនុស្សអាចស្វែងរកគោលបំណង និងទិសដៅក្នុងជីវិត សន្តិភាពខាងក្នុង និងការផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងអ្វីដែលធំជាងខ្លួន។